Rozdział 3

   Obudził mnie mój telefon, który zaczął dzwonić. Zaspana spojrzałam na telefon i zamarłam. To dzwonił mój były chłopak Erick Brown. Kilka dni wcześniej z nim zerwałam, bo nie widziałam przyszłości dla naszego związku. No jasne, że był przystojny i umięśniony, ale nie było między nami tej "chemii". Całowaliśmy się parę razy, ale nie czułam, że żyję tylko dla niego, że kocham go najbardziej na świecie i tym podobne bzdety. Na początku chodzenia z nim wydawał mi się całkiem seksowny i nawet myślałam, że go kocham, ale teraz widzę, że to było tylko złudzenie. Gadał tylko o sporcie. To było trochę wkurzające. Już dawno chciałam z nim zerwać, ą;le tak jakoś nie było okazji, a teraz powód był dobry - wyjeżdżam do szkoły z internatem.Z westchnieniem odebrałam.
- Cześć Erick. - Postanowiłam być uprzejma.
- Hej Ro. - Nie cierpiałam, gdy tak się do mnie zwracał. - Proszę, wróć do mnie! To zerwanie było niepotrzebne. Mógłbym żyć z związkiem na odległość. 
Jego bezcelowy upór mnie zirytował.
- Ja do Ciebie nie wrócę. Nie kocham Cię. Już nigdy do mnie nie dzwoń. No chyba, że pogodzisz się z rzeczywistością i zrozumiesz, że możemy być co najwyżej przyjaciółmi.
- Ale Ro! Przecież mnie kochasz...
- Nara, Erick! - Przerwałam mu i rozłączyłam się. 
- O, nie! - Jęknęłam. Czy on będzie do mnie dzwonił? Mam mieć na głowie swojego byłego? Oby nie. 
- Uwaga, pasażerowie!Zbliżamy się do lądowania! - Usłyszałam komunikat.
   Gdy wylądowaliśmy, zabrałam swoje bagaże i zamówiłam taksówkę, która przyjechała 10 minut później.Kiedy taksówkarz spakował moje walizki do bagażnika, wsiadłam na tylne siedzenie.
- Dokąd mam pojechać? - Zapytał.
- Na Firestone 12. - Podałam adres.
Przez całą drogę rozmyślałam o tym jak powiem temu wampirowi o mojej mamie i jej przedśmiertnej prośbie. Nie powiem mu od razu o tym, najpierw muszę trochę go poznać.
- Jesteśmy na miejscu. Należy się dwadzieścia dolarów. - Powiedział taksówkarz. Gdy wręczyłam mu pieniądze, pomógł mi wyciągnąć moje bagaże i odjechał. 
   Stałam przed pięknym domem jednorodzinnym, który był w kolorze kremowym. Miał śliczne drzwi i okna. Był wspaniale zaprojektowany. Obok i naprzeciwko tego domu stały inne, ale nie tak piękne jak ten. Nabrałam powietrza i podeszłam z walizkami do drzwi. Zadzwoniłam, a dzwonek zagrał piękną melodię. Po chwili, drzwi się otworzyły, a  w nich stał...on. Był przystojny jak diabli. Miał ciemne włosy, prawie czarne i złote oczy w których można się było zatracić. W dodatku miał dobre poczucie stylu. Wyglądał na jakieś  dziewiętnaście, góra dwadzieścia lat.
- Dzień dobry, w czym mogę pomóc. - Powiedział, a jego głęboki, przyjemny głos otulił mnie.
- Dzień dobry, ja w sprawie pokoju. Pieniądze już przelałam na pana konto. - Powiedziałam pewnie, ale tak się nie czułam.
- Ach, mów mi John. nazywam się John Adkins. - Przedstawił się, choć ja już to wiedziałam. - A ty jesteś...?
- Jestem Rosemare Collins.Mów mi Rose. - Powiedziałam.
- Zapraszam do środka, ja wezmę twoje bagaże. 
- Dziekuję. - Odpowiedziałam wchodząc do domu jak z marzeń.

-----------------------------------------------------------
Hey. Zdołałam jeszcze dzisiaj dodać rozdział ;) Jutro dodam następny, bo coś mam wenę ;D Mam nadzieję, że rozdział się podoba ^^
PS: Przepraszam, że rozdział jest krótszy niż zwykle...