Rozdział 10

   John wszystko mi utrudniał! Dawał mi mnóstwo sukienek do przymierzenia(co bardzo lubię robić), ale kiedy pokazywałam mu się w nowym stroju, to znowu widziałam to uczucie - miłość. Ugh! Niech on z tym skończy! Ja go nie kocham!
- I jak? - Zapytałam John'a, prezentując się w pięknej, biało-różowej sukience.
- Pięknie. - Odpowiedział, znów patrząc się tym cholernym wzrokiem! Wróciłam do przymierzalni i przez strój, który miałam przymierzyć, zupełnie zapomniałam o John'ie. Patrzyłam i oniemiałam z zachwytu. Na wieszaku przede mną wisiała biała sukienka, przyozdobiona czarnymi cekinami, które układały się w piękny wzór, tak jakby tańczyły. Do tego John przygotował mi czarne bolerko i śliczną, czarną torebkę, która idealnie pasowała do całego stroju. Zaczęłam się szybko w nią przebiarać, a gdy skończyłam wyszłam, aby pokazać się John'owi.  Teraz patrzył na mnie inaczej niż przed chwilą. Było w jego oczach więcej, tej cholernej, miłości. Widziałam, że jestem dla niego piękna.
- Co o tym sądzisz? - Zapytałam, choć już wiedziałam.
- Oszałamiająco. - Powiedział. - Kupię ci tę sukienkę, to będzie prezent ode mnie.
- Co? Nie, sama za wszystko zapłace. - Powiedziałam zakłopotana i spojrzałam w dół na swoje czarne szpilki. John podszedł do mnie i delikatnie złapał mnie za rękę. Zerknęłam w jego złote oczy.
- Proszę, pozwól mi, zrobić sobię prezent. Ta sukienka, to będzie idealny podarunek dla ciebie. - Poprosił.
- Dobrze. - Powiedziałam i odwróciłam wzrok. Nie lubiłam, gdy ktoś dawał mi jakieś prezenty, nawet na urodziny. Wolałam dawać komuś prezent i patrzeć jak się cieszy. Teraz zeszłam na złą drogę czy co? Cholera!
   Weszłam do przymierzalni i przebrałam się w swoje ciuchy. Na ręce wzięłam trochę sukienek, a resztę dałam John'owi. Miałam zamiar wszystko kupić, trochę dużo tego było... Poszliśmy do kasy i wyszło, że trzeba zapłacić 1996$. Ucieszyłam się, bo miałam przy sobie dwa tysiące. Już miałam płacić, gdy John podał pieniądze kasjerce. Popatrzyłam się na niego ostrym wzrokiem, ale on chyba tego nie zauważył. Wzieliśmy zakupy i poszliśmy schować je do auta. Wyciągnęłam kase i dałam mu ją do ręki.
- A to za co? - Zapytał zdziwiony.
- Za sukienki.
- Nie ma mowy. Mówiłem ci, że to prezent. - Popatrzałam na niego wściekłym wzrokiem, gdy wręczał mi pieniądze.
- Mówiłeś, że prezentem jest jedna sukienka! Masz tę forsę. - Dałam mu ją do ręki, ale on był szybszy i w niemożliwie szybkim dla człowieka tempie, oddał mi pieniądze.
- Te wszystkie sukienki potraktuj jako prezent ode mnie. Ta kasa jest twoja - Powiedział i się uśmiechnął.
- Ale ja nie lubię prezentów. - Wymamrotałam wściekle. Nagle przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Zauważyłam człowieka bez jednej nogi, który siedział na wózku inwalidzkim i pięknie grał na gitarze.
- Poczekaj tu. - Powiedziałam do John'a, a on spojrzał na mnie zdziwiony. Podeszłam do tego pana i wręczyłam mu dwa tysiące. Uśmiechnęłam się.
- Ładnie pan gra. To są pieniądze dla pana. - Powiedziałam miło, gdy on spojrzał na mnie z niedowierzeniem i szczęściem.
- Dziękuję panienko za ten hojny dar. Chciałabyś, żebym coś zagrał dla ciebie?
- Będę zaszczycona. - Byłam przepełniona szczęściem, gdy widziałam jak ten biedny mężczyzna się cieszył. Zaczął grać, a ja wsłuchiwałam się w każdą nutę. Teraz grał cudowną melodię, która była przepełniona dobrem, szczęściem i pięknem. 
- Ta muzyka przypomina mi ciebie. - Szepnął mi do ucha John, który niewiadomo kiedy się zjawił. Spojrzałam na niego i obdarzyłam go uśmiechem. Czy ja byłam dobra, szczęśliwa i piękna? Może i tak, ale na pewno nie do końca.
    Kiedy dźwięki ucichły zaklaskałam, a wraz ze mną John i kilka przechodniów.
- Dziękuję panu. - Podeszłam do inwalidy i go przytuliłam.
- Nie ma za co panienko. To ja mam za co dziękować. Jeszcze raz panience dziękuję. - powiedział i obdarzył mnie pięknym, szczerbatym uśmiechem. 
- Chcesz pójść do KFC? - Zapytał mnie John, gdy odchodziliśmy w akompaniamencie cudnej melodii. 
- Tak, trochę zgłodniałam. - Przyznałam się i zaczęłam rozmyślać o smakowitych przysmakach. 
   Przeszliśmy przez tłum ludzi i w końcu dotarliśmy do KFC. Tak jak myślałam była gigantyczna kolejka.
- Hmm... John, może staniesz w kolejce i zamówisz mi cheeseburgera? Ja w tym czasie pójdę do toalety. - Zapytałam, niepewna czy w ogóle znajdę ją w tym tłumie.
- Oczywiście. Tylko uważaj. - Ostrzegł mnie. Wiedziałam, że chodzi mu o Gwen i Peter'a i innych podobnych ludzi. W odpowiedzi kiwnęłam głową i zniknęłam w tłumie ludzi.
   Po długich poszukiwaniach w końcu odnalazłam toaletę. Załatwiłam swoje ludzkie potrzeby i poprawiłam makijaż. 
- Może być, jestem gotowa. - Mruknęłam do siebie i znowu weszłam w tłum. Tym razem droga powrotna była dłuższa. Rozglądałam się w około i zobaczyłam... Ericka! Podskoczyłam w zaskoczeniu. On na mnie patrzył! Przeszywał wzrokiem od stóp do głów. Potem zasłonili go inni ludzie, spieszący do sklepów. Szybko poszłam do KFC, gdzie zastałam John'a siedzącego przy stoliku. Usiadłam obok niego.
- Już jestem. Dzięki.- Powiedziałam i żeby ukryć czułam szybko się uśmiechnęłam, ale wyszedł mi tylko jakiś grymas, więc wzięłam cheeseburgera i zaczęłam jeść. 
- Coś się stało? Jesteś jakaś rozkojarzona.- Zapytał zaniepokojony John.
- Nie, nic się nie stało. Po prostu trochę się denerwuję z powodu..no wiesz, przemiany... - Postanowiłam skłamać. Dokończyłam cheeseburgera i wstałam. - Idziemy? 
- Tak. - Odpowiedział John i próbowaliśmy przedostać się do wyjścia.
   Po 10 minutach jazdy, weszliśmy do ciepłego domu. Podczas jazdy rozmawialiśmy, a na szczęście John nie poruszył żadnego niebezpiecznego tematu.
- Naprawdę chcesz się przemienić w wampira? - Zapytał John.
- Tak, teraz. Obiecałeś, że dzisiaj. - Powiedziałam uparcie.
- Dobrze, więc poczekaj chwilę, a ja wszystko przygotuję. - I zanim odpowiedziałam, jego już nie było, ale zostawił za sobą podmuch wiatru. Wow! Mam nadzieje, że też tak będę umiała, gdy stanę się wampirem. Nagle John się pojawił z dwoma strzykawkami. Spojrzałam na niego pytająco.
- W jednej strzykawce jest morfina, a w drugiej mój jad. - Powiedział patrząc z zakłopotaniem.
- Ok, to rób co do ciebie należy. - Powiedziałam nerwowo. Próbowałam ukryć drżenie rąk, niestety nieskutecznie. John podszedł do mnie i wziął mnie na ręce.
- Co ty wyprawiasz? - zapytałam zdziwiona.
- Zaniosę cię do łóżka, na którym odbędzie się przemiana. Trzymaj się mocno. - Polecił i sekundę później już byłam w nieznanym mi pokoju. To pewnie jeden z tych na dole. Ściany były pomalowane na zielono, a sufit na biało. Było tu biurko, szafa, drugie drzwi (pewnie od łazienki), okno i bladozłota firanka. A najważniejsze było łóżko, które było dwuosobowe, a pościel na nim była biało-czarna. John położył mnie na łożu.
- Jesteś gotowa? - Zapytał, a w jego oczach widziałam mieszane uczucia. To mnie zmobilizowało.
- Jestem gotowa. - Zdecydowałam i "operacja: przemiana" się rozpoczęła.
------------------------------------------------------------------------------------
Mam nadzieję, że rozdział się podoba ;) Już myślę nad kolejnym rozdziałem, który dodam w przyszłym tygodniu :D 
Pewnie niektórzy zobaczyli, że jest nowy wystrój bloga... Szablon jest piękny (co zawdzięczam Rowindale z malach-tow), ale wydaje mi się, że nie pasuje do wystroju tego bloga, więc w najbliższej przyszłości poszukam czegoś odpowiedniego :D
Piszcie w komentarzach, co myślicie o tym wystroju ;)
PS: W komentarzach w poprzednim rozdziale prawie wszyscy pisaliście, że zdziwiło was, że Rosemare nie domyśliła się, że nowy chłopak Samy jest czerwonookim wampirem. Teraz wam to wyjaśnię: Rose nie skojarzyła faktów, bo za mało wiedziała o wampirach i dopiero co się wprowadziła do John'a i co innego zaprzątało jej myśli. :D 
PS.2: Zachęcam do głosowania w nowej ankiecie z prawej strony. ;D